«Mors et vita duello conflixere mirando…»
«Śmierć starła się z życiem
i w boju, o dziwy,
choć poległ Wódz życia,
króluje dziś żywy» (Sekwencja paschalna).
Dzisiaj Kościół znów staje zadziwiony
przy pustym grobie.
Jak Maria Magdalena i inne niewiasty,
które przyszły, aby namaścić wonnościami
ciało Ukrzyżowanego,
jak apostołowie Piotr i Jan,
którzy przybiegli powiadomieni przez niewiasty,
tak Kościół pochyla się nad grobem,
gdzie złożono Pana
po ukrzyżowaniu.
Gdy miesiąc temu pielgrzymowałem do Ziemi Świętej,
dane mi było uklęknąć
przed kamienną płytą,
położoną w miejscu, gdzie pochowano Jezusa.
Dzisiaj, w Niedzielę Zmartwychwstania,
powtarzam orędzie niebiańskiego wysłannika:
«Powstał, nie ma Go tu» (Mk 16, 6).
Tak, Życie starło się ze śmiercią
i Życie zwyciężyło na zawsze.
Wszystko znów kieruje się ku życiu,
ku Życiu wiecznemu!
«Victimae paschali laudes immolent christiani…»
«Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy».
Słowa Sekwencji paschalnej
w przedziwny sposób wyrażają tajemnicę,
która dokonuje się
w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa.
Wskazują na odnowicielską moc,
promieniującą z Jego zmartwychwstania.
Orężem miłości
Bóg zwyciężył grzech i śmierć.
Odwieczny Syn, który ogołocił samego siebie,
aby stać się sługą
posłusznym aż do śmierci krzyżowej (por. Flp 2, 7-8),
zwyciężył zło u samego korzenia,
otwierając skruszonym sercom drogę powrotu do Ojca.
On jest Bramą Życia,
która w dniu Paschy zwycięża bramy piekielne.
Jest Bramą zbawienia szeroko otwartą dla wszystkich,
Bramą Bożego miłosierdzia,
które rzuca nowe światło na ludzkie życie.
Zmartwychwstały Chrystus wskazuje ścieżki nadziei,
po których mamy iść razem,
dążąc do świata bardziej sprawiedliwego i solidarnego,
gdzie ślepy egoizm nielicznych
nie będzie zagłuszał krzyku cierpiących rzesz,
pogrążając całe narody
w nędzy i poniżeniu.
Orędzie życia, ogłoszone przez usta anioła
przy odsuniętym kamieniu grobowca,
niech rozgrzeje zatwardziałe serca,
niech pomoże obalić niesprawiedliwe bariery
i niech sprzyja owocnemu spotkaniu narodów i kultur.
Wizerunek nowego człowieka,
jaśniejący na obliczu Chrystusa,
niech sprawi, aby wszyscy uznali
nienaruszalną wartość ludzkiego życia;
niech przynagli do stosownych działań,
które pozwolą zaspokoić
coraz mocniej odczuwaną potrzebę
sprawiedliwości i równouprawnienia
w różnych dziedzinach życia społecznego;
niech nakłoni jednostki i państwa
do pełnego poszanowania istotnych i rzeczywistych praw,
zakorzenionych w samej naturze człowieka.
Panie Jezu, Ty Jesteś naszym Pokojem (por. Ef 2, 14),
Słowem Wcielonym dwa tysiące lat temu,
które zmartwychwstając zwyciężyło zło i grzech:
obdarz ludzkość trzeciego tysiąclecia
sprawiedliwym i trwałym pokojem;
spraw, aby zakończyły się pomyślnie rozmowy
podejmowane przez ludzi dobrej woli,
którzy mimo licznych przeszkód i trudności
starają się położyć kres groźnym konfliktom w Afryce,
walkom zbrojnym
w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej,
długotrwałym napięciom nękającym Bliski Wschód,
rozległe obszary Azji
i niektóre regiony Europy.
Dopomóż narodom uwolnić się
od dawnych i nowych rywalizacji,
odrzucić postawy rasizmu i ksenofobii.
Niech cała ziemia,
opromieniona blaskiem zmartwychwstania,
raduje się, że jasność Króla wieków
zwyciężyła mroki świata (por. Orędzie paschalne).
Tak, Chrystus zwyciężył zmartwychwstając
i ofiarował człowiekowi,
dziedzicowi Adama przez grzech i śmierć,
nowe dziedzictwo życia i chwały.
«Ubi est mors stimulus tuus?» —
«Gdzież jest, o śmierci, twój oścień?» (1 Kor 15, 55)
— woła apostoł Paweł,
porażony na drodze do Damaszku
światłością zmartwychwstałego Chrystusa.
Echo tego okrzyku rozbrzmiewa przez stulecia
jako orędzie życia dla całej ludzkiej cywilizacji.
Także my, ludzie dwudziestego pierwszego wieku,
winniśmy sobie uświadomić
to zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią,
ogłoszone niewiastom jerozolimskim i apostołom,
którzy z drżeniem przybyli do grobu.
Doświadczenie tamtych naocznych świadków,
przekazywane przez Kościół, dotarło aż do nas.
W szczególnie znamienny sposób wyraża się ono
w wędrówce pielgrzymów,
którzy w roku Wielkiego Jubileuszu
przekraczają próg Drzwi Świętych
i idą dalej, pełni otuchy,
aby budować drogi pojednania z Bogiem i z braćmi.
W samym sercu tego Roku łaski
niech donioślej rozbrzmiewa orędzie uczniów Chrystusa,
orędzie wspólne, które przekracza wszelkie podziały,
bo tak gorące jest pragnienie pełnej jedności:
«Scimus Christum surrexisse a mortuis vere».
«Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
o Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy» (Sekwencja paschalna).
Amen.

Po polsku Ojciec Święty powiedział:
«Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy» (por. Ps 118 [117], 24). W ten dzień paschalny Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, życzę wszystkim moim rodakom w kraju i na świecie, aby radość płynąca z wiary w zmartwychwstanie przenikała codzienność i była dla każdego niewyczerpanym źródłem nadziei, miłości i pokoju. Niech wam Bóg błogosławi!